BÜLBÜL ALTIN KAFESTE, AH VATANIM DEMİŞ….

Yazıma baÅŸlık olarak kullandığım Atasözü’nü biraz deÄŸiÅŸtirerek ve kolayıma geldiÄŸi gibi yazdım. Okuyucu arkadaÅŸlarımdan bu nedenle beni bağışlamalarını diliyorum.

Konumuz bu özdeyişin doğru veya yanlış yazılması değildir tabi. Konumuz, kasaba dışında yaşamak zorunda olan bir çok kasaba insanım gibi benimde benliğimde yerleşik bulunan köye ve köyümün insanına duyulan özlem ve bunların anlatılmasıdır.

Çeşitli, ama özellikle ekonomik nedenlerle köyümüzün dışında yaşamak zorunda bulunan ben ve benim gibiler, belki gurbetteki yaşamımızın başlamasıyla birlikte, medeni araç gereçleri belki biraz daha erken  kullanma şansı bulduk. Asfalt caddeleri, elektriği, telefonu, modern binaları olan şehirlerde  yaşadık. Değişik isimleri olan bir çok yiyecekle tanıştık.

Bu farklılıkların varlığı ve yaşanması belki hayatımızı kolaylaştırmış olabilir ancak doğup ilk nefesimizi aldığımız köyümüzü, insani ve ahlaki ilk eğitimimizi aldığımız insanlarımızı, bize göre yeryüzünün en mükemmel doğasına sahip yöremizi unutmamız ve dışarıdaki yaşamla kıyaslamamız imkansızdır.

Bana çok abartıyorsun diyenler olabilir. Okuyucu  arkadaşlarımın köyümü, köyümdeki eski  mekan ve bu mekanlara mana veren insanlarımızı tanımalarını çok isterdim. Daha önceki yazılarda sık sık belirttiğim konuları değişik başlıklar altında  ve bana fırsat verilmesi halinde yazmaya devam edeceğim.

Köyümüz; yörede  birçok yerleşim yerine göre merkez sayılır; Nalbantlar ve kalaycılara çalışma imkanı verilir, köy halkından yeri müsait olanlar, bunlara hiçbir ücret almadan evlerinin bahçelerinde çalışma ve barınma yeri verilirdi. Çevre köylerden gelen  odun satıcıları, testiciler mallarını rahatça pazarlar, yörede yetişen sebzeler caminin önünde ve abbaranın altında kurulan tezgahlarda satılırdı.

Merhum  Said Mellemin veya Åžeho Abit amcalarımız abbaranın altında  veya caminin önünde hayvan kesimi yaparken, balonunu kapmak için çocuklar sıraya girerdik. Çevreden gelen köylünün: “……HECCÄ° ŞİLINNE ILFAHIZ……” diÄŸerinin: “IRRAS Ãœ CCEVF LÄ°NNE HA….” dediÄŸi ÅŸu an kulaklarımda gibi…

Bugün, rahmetle andığımız amcalarımız, abbaraların serin gölgesinde serinlerken veya cami duvarının dibinde güneÅŸlenip, ellerinde bir reyhan dalı sinekleri kovalarken, köy ve ülke sorunları  hakkında sohbetler yapar, arada bir gençlerle ÅŸakalaşırlardı. oOnların ses tonlarında, ÅŸakalarında ve her hareketinde eÄŸiticilik vardı. Biz eÄŸitimin temelini onlardan aldık. Onları ve köyümüzü yazarak anlatmamız oldukça  zor. Onu yaÅŸamak lazım. Bu gün köyümün dışında konumum ve sosyal yapım ne olursa olsun, Abbaramızın serinliÄŸinde veya Caminin duvarının dibinde güneÅŸlenirken geçirilecek sohbet ve sevgi dolu birkaç dakikayı, sabah serinliÄŸinde baÄŸdan kesilecek bir salkım üzümü, çilek kıvamında yerden bitme bir kara inciri, aÄŸacından koparılacak bal gibi bir  armut  iÅŸte böyle bir yaÅŸamdı Kinderip. ALTINDAN KAFESE KOYSALAR BENÄ° Köyümü özlerim…

FEHMÄ° AKYOL